ہینّاریں زمین ءِ تَلکاریں سینگ ءَ گیمُرتگیں درچک ء ُ دار، مال ء ُ دلوت
من ءَ بوت کنت اے سما نہ بوتگ کہ من پرچا گوں آئی ءَ وفا
“اماّں! زات ءُ زریات چی یے؟،، “ترا مزنیں جست ءُ پرسے وش بیت تو منی
شپ انسرتگ ات بے تواری ءَ چاگرد انگرکتگ ات ۔ آ وتی کوٹی ءِ تہ
’’ ابا تو بازار ءَ رؤگائے ، پدا کائے منی واستہ گلاب ءِ پل یے
یک شپے من چہ امروزءِ غماں بے غم وش واب اتاںکہ منی گوشاں یک برمشے
سارتیں بیگاہے اَت۔ دلءَ حب کت کہ پہ سیلءَ دربیایاں۔ کاپی ء ُ کلم زُرت
گوں تو دُچارکپگءَ رند من زانت کہ کِشک ہم منزل یے، اگن تو ہم سفر
’’ کَد کدی بیت کہ منی کُلّ ءَ رُژنے شَھم اِیت ، وَدار وَدار ءَ
تاجکؔ منی ہمریش ءُ ہم سَنداَت۔ مایکّیں میتگءِ مردم اِتیں۔ من انگہ اوں اے گپّ
بازخان
ناگمان